Wspomnienie ósme

WISŁA- 26.07.2014 r.

Nie mogłaś w ogóle zasnąć dzisiejszej nocy. Zastanawiałaś się czy Andreas usłyszał to, że rozmawiałyście na jego temat. Miałaś wielką nadzieję, że nie, inaczej chyba zamordowałabyś Ewkę. Po wyjściu z wygodnego łóżka, udałaś się do łazienki, aby przemyć twarz zimną wodą. Miałaś wory pod oczami jakbyś miesiąc nie spała. Dlatego postanowiłaś nałożyć puder na twarz, a rzęsy przeciągnęłaś czarnym tuszem. Oczy postanowiłaś, że nie będziesz malować. Po wykonaniu porannej toaletki dostałaś smsa od bratowej, żebyś za pięć minut była gotowa bo jest śniadanie. Szybkim ruchem wyciągnęłaś z szafy ciemne jeansy i beżową koszulkę z czarnym nadrukiem. Do tego dobrałaś jeszcze bordową bluzę, uprzednio spoglądając przez okno jaka jest pogoda na dworze. Włosy przeczesałaś szczotką i zostawiłaś rozpuszczone, a na nogi nałożyłaś beżowe baleriny i gotowa do wyjścia czekałaś, aż Ewa zapuka do drzwi. Nie minęło dwie minuty jak w towarzystwie państwa Stochów szłaś do hotelowej restauracji. Przekraczając próg pomieszczenia dostrzegłaś, że Kot z Żyłą wołają cię do swojego stolika. Bez wahania udałaś się w tamtą stronę informując brata, że usiądziesz z chłopakami. Po złożeniu zamówienia, rozglądnęłaś się po sali. Cicho westchnęłaś, gdy wzrokiem nie odnalazłaś interesującej cię osoby. Kiedy Kruczek oznajmił chłopakom, że już muszą się zbierać, ty i blondynka  również udałyście się do wyjścia. Bowiem postanowiłyście, że pojedziecie na dzisiejszy trening chłopaków na skoczni.

~~~…~~~

Jak się okazało po przyjeździe na skocznie nie tylko polska kadra ma trening, ale wszystkie. Na trybunach dostrzegłaś małe grupki kibiców. Postanowiłaś, że nie będziesz przeszkadzać i usiadłaś na jednym z wolnych miejsc na trybunach. Zawodnicy po kolei oddawali swoje próby, a ty bacznie obserwowałaś ich poczynania. Jedni skakali krócej, inni dłużej. Po około godziny bezczynnego siedzenia, dostrzegłaś postać osoby, która pomachała ci. Zdziwiona spojrzałaś dokładnej w jej stronę. Dopiero kiedy ów osobnik zaczął iść w twoim kierunku rozpoznałaś go.

- Jezuuu! Na serio?- jęknęłaś rozpaczliwie- Co on tu do cholery robi?!- zapytałaś sama siebie patrząc na zbliżającą się sylwetkę chłopka. Do głowy wpadł ci tylko jeden pomysł- ucieczka. W mgnieniu oka podniosłaś się z miejsca i pośpiesznym krokiem podążyłaś w stronę domku reprezentacji Polski. Słyszałaś jak cię woła, lecz nie zatrzymywałaś się, a jeszcze bardziej przyśpieszyłaś kroku. Oglądając się za siebie czy chłopak nadal za tobą idzie, nie zauważyłaś pewnego skoczka, która zmierzał w twoim kierunku. Z impetem wpadłaś na niego i wylądowałaś na nim. Jednak zanim zdążyliście upaść, poczułaś jak ów skoczek łapie cię w pasie. Otworzyłaś oczy i przed sobą dostrzegłaś jego uśmiechniętą twarz. W jednej chwili zrobiło ci się głupio i szybko zeszłaś z chłopaka.

- I’m sorry.- przeprosiłaś Norwega i podałaś rękę, aby pomóc mu wstać

- Nothing happened.- odpowiedział i uśmiechnął się do ciebie

- Przepraszam. Ja naprawdę nie wiem jak to się stało. Nie zauważyłam cię…

- Spokojnie. Naprawdę nic się nie stało. Wszystko jest OK.- powiedział podnosząc swoje narty z kostki brukowej- Phillip Sjoen..- przedstawił się podając ci rękę

- Miranda Stoch.- odpowiedziałaś ściskając rękę skoczka

- Siostra Kamila?- spytał na co ty przytaknęłaś skinieniem głowy

- Wiesz muszę już lecieć.- stwierdziłaś wskazując ręką w stronę domków skoczków

- Jasne! Ale spotkamy się podczas konkursu?

- No pewnie!

~~~…~~~

Zauważyłeś ją na skoczni w towarzystwie polskiej kadry, gdy wychodziła z busa wesoło śmiejąc się. Nawet nie miałeś jak się z nią przywitać bo Schuster cię zawołał i musiałeś iść. Dał wam ostatnie wskazówki i wspólnie z chłopakami ruszyłeś w stronę wyciągu. Razem z Wankiem usiedliście obok siebie i po chwili jechaliście na sam szczyt skoczni. Spojrzałeś na swojego przyjaciela i dostrzegłeś, że chyba coś go trapi bo siedzi taki zamyślony i nic się nie odzywa. Co u niego zdarza się niezwykle rzadko. W ogóle w ostatnim czasie zauważyłeś, że Andreas dziwnie się zachowuje. Raz mu odwala, a innym razem jest jakby nieobecny. Chciałeś zapytać o co chodzi, lecz nie zdążyłeś bo już musieliście zejść z siedzenia na wyciągu. Postanowiłeś, że porozmawiasz z nim po treningu.

~~~…~~~

Szukałeś go wszędzie, ale on jakby zapadł się pod ziemię. Nigdzie nie mogłeś go znaleźć. Chciałeś zapytać chłopaków czy go nie widzieli, ale twoją uwagę przykuła pewna dziewczyna stojąca koło automatu z ciepłymi napojami. Od razu ją rozpoznałeś. Na głowę miała nałożony kaptur od bordowej bluzy, z którego wystawały jej jasno-brązowe włosy. Wyglądała jakby się przed kimś chowała.

- BUM!!!- krzyknąłeś stając za jej plecami

- O JEZU!- podskoczyła ze strachu i odwróciła się spoglądając na ciebie. Uśmiechnąłeś się widząc jej wystraszoną twarz.- Andreas?? Ale mnie wystraszyłeś.- powiedziała po chwili i odetchnęła z ulgą

- Co ty tak tutaj stoisz?- spytałeś- I chyba  nie jest, aż tak zimno, żeby chodzisz z kapturem na głowie i bluzą zapiętą pod samą szyję.- stwierdziłeś patrząc na ubiór dziewczyny

- A może mi jest zimno. Ha!- powiedziała- A po za tym nie muszę ci się tłumaczyć jak chodzę ubrana!- stwierdziła podnosząc ton głosu, co cię trochę zdziwiło. Bowiem nie pamiętasz, żeby kiedykolwiek podczas waszej rozmowy tak się odzywała do ciebie. Więc albo ktoś musiał ją zdenerwować, albo wstała dzisiaj lewą nogą.

- No już nie unoś się tak.- powiedziałeś spoglądając na młodą Stochównę- Przed kim się tak chowasz?

- Ja? Przed nikim!- widzisz jej lekkie zdenerwowanie i to jak nerwowo ogląda się dookoła

- Aha, na pewno.- mrugnąłeś pod nosem, a po chwili napotkałeś karcący wzrok dziewczyny. Zaśmiałeś się sam widząc jak słodko wygląda, kiedy się złości.

- Możesz się ze mnie nie śmiać!- usłyszałeś- Powiedziałabym ci coś, ale… o matko! Andreas kryj mnie!- powiedziała i szybko schowała się za twoimi plecami- On nie może mnie zobaczyć.- pisnęła cicho

- Ale… kto? O co chodzi?- spytałeś trochę zdziwiony zaistniałą sytuacją

- Chłopak ze szkoły. Łazi za mną cały czas i nie daje mi chwili spokoju. I nawet tutaj do Wisły musiał za mną przyjechać! - mówiła kurczowo trzymając się twojej bluzki. Poczułeś jakby coś w tobie drgnęło i miałeś ochotę przywalić temu chłopakowi, chociaż w ogóle go nie znałeś. Nie mogłeś dopuścić do siebie tej myśli, że jakiś koleś ugania się za Mirandą. Nawet nie wiesz kiedy twoje usta styknęły się z ustami dziewczyny. Niepewnie i delikatnie musnąłeś je chcąc się upewnić, czy cię nie odepchnie. Nie czując żadnej odmowy ze strony dziewczyny pogłębiłeś pocałunek i wpiłeś się w jej usta niczym pijawka. Nie widziałeś zdezorientowania na jej twarzy, nie widziałeś jak nieznajomy chłopak gapi się na was, nie widziałeś, że ktoś jeszcze was zobaczył i spogląda w waszą stronę… Ale w tej chwili czułeś tylko jak szatynka dotyka opuszkami palców twoje policzki i z każdą kolejną chwilą pogłębia pocałunek. Natomiast ty złapałeś ją pasie, przyciągnąłeś do siebie.

~~~…~~~

Czujesz jego ciepłe wargi na swoich. Jesteś zszokowana tym co się właśnie dzieje. Twoje serce bije znacznie szybciej, a nogi robią się jak waty i w brzuchu czujesz jakbyś miała z tysiąc motyli. Nawet nie masz siły, żeby go odepchnąć, a wręcz przeciwnie. Pogłębiasz pocałunek, a twoje dłonie dotykają jego policzków. Czujesz jak skoczek łapie cię w pasie i przyciąga do siebie. Wiesz, że później będziesz tego żałowała, ale dla ciebie to teraz nie ma znaczenia. Nic oprócz ciebie i Andreasa się nie liczy…

Powoli czujesz jak wasze wargi odrywają się od siebie. Wydajesz cichy jęk niezadowolenia. Nie wiesz kto pierwszy to przerwał, ale po chwili wraca do ciebie racjonalne myślenie i uważasz, że nie powinnaś w ogóle na to pozwolić. Widzisz jak skoczek nerwowo spogląda za siebie. Chcesz coś powiedzieć, ale nie masz pojęcia co. A po za tym powstała przed sekundą gula w gardle ci na to nie pozwala.

- Już chyba poszedł.- słyszysz głos Andreasa i nie rozumiesz o czym mówi- Nigdzie go nie widać.- dodaje, a ty z coraz głupszą miną spoglądasz na niego. Naprawdę nie wiesz o czym chłopak mówi.

- Dla… dlaczego? To…- jąkasz się i tylko to w tej chwili jesteś w stanie z siebie wydobyć

- Ja… nie, nie chciałem, znaczy… chciałem. Chciałem żeby dał ci wreszcie spokój i przestał cię nachodzić. I… i dlatego…

- … mnie pocałowałeś- dokończyłaś. A więc wszystko jasne. Wellinger cię pocałował tylko ze względu na Damiana. Jest ci smutno i czujesz, że jeśli nie znikniesz skoczkowi z oczu to on zaraz zobaczy twoje łzy.- Spoko nie gniewam się.- mówisz wymuszając uśmiech- Przecież to nic nie znaczący pocałunek.- dodajesz- Doceniam to, że chciałeś mi pomóc. A teraz muszę iść. Pewnie mnie szukają.- powiedziałaś i odeszłaś

~~~…~~~

Idziesz ulicą cicho łkając. Zabolało cię to dlaczego Andreas to zrobił. Jesteś strasznie zła na chłopaka, ale także na siebie. Za to, że pozwoliłaś mu na to by cię pocałował. Przeczuwałaś, że to się źle skończy. Jednak mimo twoich wcześniejszych myśli nie żałujesz, a na twojej twarzy pojawia się mały uśmiech na wspomnienie tego incydentu sprzed parędziesięciu minut. Wciąż czujesz ciepło jego warg, gdy muskają twoje usta. Nagle twoje myśli przerywa dźwięk przychodzącej wiadomości. Odczytujesz ją i odpisujesz bratowej, żeby się o ciebie nie martwiła. Informujesz ją, że za kwadrans będziesz pod skocznią.

~~~…~~~

Dochodząc do kompleksu skoczni w Wiśle dostrzegasz blondynkę stojącą w bramie. Jej mina nie wyraża niczego dobrego. Widać, że jest zła na ciebie. A w przekonaniu utwierdza cię tylko jej podniesiony głos.

- Mirka! Gdzieś ty się podziewałaś przez ten czas?! Od godziny cię szukam, a na smsa to dopiero chyba dziesiątego odpowiedziałaś. Bo  o odebraniu telefonu to już nie wspomnę.

- Musiałam sobie coś przemyśleć.- mówisz spoglądając na nią

- Niby co?

- Mój pocałunek z Wellingerem.- odpowiadasz i omijasz zszokowaną blondynkę, udając się w głąb skoczni

- CO??!!- krzyczy Ewa- Kpisz sobie ze mnie, prawda?- pyta patrząc na ciebie i nadal nie dowierzając w to co przed sekundą usłyszała- Mirka proszę cię. Powiedz, że to żart.- dodaje, a ty spoglądasz na nią tępym wzrokiem i blondynka już wie, że nie żartujesz.

~~~…~~~

Od pamiętnego południa nie rozmawiałaś z Andreasem. Widziałaś go jak biegał bądź rozgrzewał się przed pierwszą serią. Żadne z was jednak nie kwapiło się, żeby podejść do drugiego. Nim się obejrzałaś, a pierwsza seria konkursu indywidualnego na skoczni w Wiśle ‘Malince’ dobiegła końca. Prowadził Prevc, przed Fannemelem i Wellingerem. Cieszysz się z czwartego miejsca Wiewióra. Widzisz brata zmierzającego w twoją i Ewy stronę. Skok w kwalifikacjach mu nie wyszedł i pomimo dzisiejszej dobrej odległości, Kamil musiał pożegnać się z drugą serią. A pro po bratowej! Całą pierwszą serię tak cię męczyła, że musiałaś jej w końcu wszystko opowiedzieć.

- Chociaż raz obejrzę skoki nie w roli skoczka, a kibica.- powiedział uśmiechnięty i pocałował żonę w policzek- Piotrek ma duże szanse, żeby stanąć na podium.- dodał spoglądając na wyniki, na co wy z Ewą zgodnie z prawdą przyznałyście mu rację. Za jakiś czas widzisz jak w waszym kierunku zmierza Maciek. On z kolei oddał słaby skok z powodu skręconej kostki, co za skutkowało tym, że podobnie jak Stoch, pożegnał się z serią finałową.

- Jak tam połamańcu?- zaśmiałaś się pytając skoczka, gdy stanął koło was. Jednak zamiast odpowiedzi, zobaczyłaś jego morderczy wzrok.- Następnym razem nie leć za piłką jak głupi!

- To nie moja wina, że po tej burzy takie ślisko na tej kostce było.

- Właśnie! Dobrze, że zdążyłaś przed tą burzą przyjść Miranda.- odezwała się blondynka, a ty spojrzałaś na nią karcącym wzrokiem

- Przyjść skąd?- spytał niczego nie świadomy Stoch

- Znikąd!- odpowiedziałaś szybko- Nie wiesz, że Ewka dostała dzisiaj nartami od Schlierenzauera i ją głowa boli?

~~~…~~~

Na górze została już czołowa trójka. Na belce zasiadał Andreas i dostrzegasz jak odpycha się od belki. Wybija się z progu i ląduję na 131.5  metrach. Widzisz jego nieco zachwiane lądowanie, a później to jak traci równowagę i upada. Serce ci zamiera i w duchu modlisz się, żeby nic mu się nie stało. Po chwili jednak Wellinger podnosi się o własnych siłach i unosi rękę do publiczności, dając im znak, że wszystko jest w porządku. Oddychasz z ulgą.

- Ale jaja! Zobaczcie jakie noty dostał.- słyszysz głos Kota

- Przegrał tylko z Piotrkiem?!- dziwi się twój brat

- I z Prevcem!- odpowiada blondynka- Fannemel wylądował za blisko i jest nawet za Stjernen’em.- chwilę po wypowiedzianych przez Ewę słowach poszliście złożyć gratulacje Żyle. Szukasz wzrokiem sylwetki Niemca, jednak nigdzie jej nie dostrzegasz. Widzisz jak Kamil z Maćkiem podchodzą do Petera, ale Andreasa w pobliżu nie zauważasz. Trudno. Stwierdzasz, że podejdziesz do niego po dekoracji.

- Cześć!- słyszysz za sobą czyjś wesoły głos- Co tam u ciebie słychać Miranda?- odwracasz się i wpatrujesz w roześmianą buźkę Wanka

- Ooo… Hej!- odpowiadasz uśmiechając się- Wszystko dobrze. A u ciebie?

- Jakoś leci. Raz lepiej, a raz gorzej.- mówi- Ale nie narzekam!- dodaje, a ty śmiejesz się razem z nim. Widzisz, że chce coś jeszcze powiedzieć, jednak uniemożliwia mu to spiker, który wywołuje na najniższy stopień podium Wellingera. Spoglądasz na czołową trójkę dzisiejszego konkursu i uśmiechasz się pod nosem, widząc szczęśliwego Niemca i Wiewióra.

~~~…~~~

Czatujesz na skoczka. Od niemal dwudziestu minut czekasz, aż stamtąd wyjdzie. Zaczynasz się niecierpliwić, że tak długo trwa ta konferencja. W końcu dostrzegasz jak drzwi od budynku się rozsuwają, a z nich wychodzą ludzie. Lecz żadnym z nich nie jest Andreas. Zdziwiona tym faktem nawet nie wiesz, kiedy przed tobą pojawił się Żyła.

- Miranda, musimy porozmawiać.- oznajmił ci poważnym tonem, a ty masz ochotę parsknąć śmiechem- I nie śmiej się!- upomniał cię- Bo jak powiem Kamilowi, że jesteś w ciąży to nie będzie ci do śmiechu!- stwierdza, a ty nagle przestajesz się śmiać. Patrzysz na niego z otwartą buzią i wielkimi oczami.

Ta dam i bum! Zaskoczyłam was czy nie? 

Dla osób, które chciały więcej Andiego- proszę :) Mam nadzieję, że was zadowoliłam i usatysfakcjonowałam. Obiecuję, że akcja będzie nabierała coraz większego tempa!

Z dedykacją dla was wszystkich :D  Dziękuje, że jesteście moje kochane ;***

Wasza Miris <3