Wspomnienie czwarte

WISŁA- 16.01.2014 r.

Od pamiętnego spotkania podczas letniego konkursu w Wiśle, nie widziałaś się już z szatynem. Oglądałaś konkurs w Klingenthal, gdzie zwyciężył w konkursie, jak i w całym cyklu letniego grand prix. Później podczas zawodów inauguracyjnych bardziej niż na skok Kamila czekałaś na skok Andreasa. Jak głupia cieszyłaś się gdy stawał na drugim stopniu podium, ustępując- jak na gospodarza przystało- pierwszego miejsca Krzyśkowi Biegunowi. Później w Engelbergu znalazł się na tym samym stopniu podium, z czego cieszyłaś się potrójnie, ponieważ Kamil wygrał, a Janek był trzeci. Wigilię i Święta Bożego Narodzenia spędziłaś w gronie rodziny, natomiast Sylwestra z przyjaciółmi. A już dziś za parę godzin rozpocznie się indywidualny konkurs Pucharu Świata na skoczni „Malince” w Wiśle. Wspólnie z bratową przyjechałyście wczoraj wieczorem. Tym razem zatrzymałyście się w hotelu Gołębiewskim, w którym nocują także skoczkowie. Wieczorem wraz z Ewą zamówiłyście taksówkę i pojechałyście na skocznie.. Tym razem nie udałyście się do sektora Fis Family, jak latem, lecz stałyście koło domków skoczków. Zawodnicy zaczęli oddawać skoki, a gdy na belce zasiadał jakiś Polak to wrzawa na trybunach była niesamowita. Ponad dwukrotnie większa ilość kibiców, niż latem dawała o sobie znać. Dzisiejszego wieczoru chyba bardziej czekałaś na skok Wellingera, niż twojego brata. Strasznie się cieszyłaś, gdy zobaczyłaś go zasiadającego na belkę. Poprawił gogle, sprawdził wiązania, odepchnął się i po chwili wybił się z progu. Wylądował na 127  metrze! Zadowolona uśmiechasz się pod nosem. Spoglądasz na tabelę wyników i widzisz, że zajmuje trzecie miejsce za Jankiem, który jest na prowadzeniu oraz Austriakiem- Hayboeckiem. Zaciskasz mocno kciuki, gdy z progu wybija się Kamil. Życzysz mu dalekiego skoku i twoja prośba zostaje wysłuchana. Stoch ląduje na 134.5  metrach. Cieszysz się ze skoku brata, klaskając w ręce.

~~~…~~~

Na górze skoczni pozostało już tylko pięciu zawodników. Na belkę właśnie zasiadł Kamil. Mocno zaciskasz dłonie. Twój brat ląduje na 132  metrze. Zadowolony i uśmiechnięty macha w kierunku kamery, a następnie zmienia Thomasa Dietharta na miejscu lidera. Schlierenzauer nie wytrzymuje i skacze tylko 125  metrów. Zadowolona i uśmiechnięta zaciskasz kciuki, gdy Andreas wybija się z progu i ląduje na 128.5  metrach. Do końca nie wiesz, czy Niemiec obejmie prowadzenie, ale słysząc jego reakcję nie masz żadnych wątpliwości, że zepchnął twojego brata na pozycji lidera. W najgorszym wypadku Stoch będzie czwarty, a Wellinger trzeci z czego się bardzo cieszysz. Chodź z drugiej strony jest ci szkoda brata. Długo się nie zamartwiasz, ponieważ Austriak ląduje blisko i zajmuje trzecie miejsce, za Kamilem. Na górze pozostał już tylko Janek. Wiesz na pewno, że jeden Polak będzie na podium, a jeśli Ziobro dobrze skoczy to będzie, aż dwóch. Jednak gdy widzisz słaby skok skoczka ze Spytkowic, wzdychasz. Wiesz, że to zbyt krótko, żeby nawet na podium wskoczyć. Mocno ściskasz Ewę i obie cieszycie się z drugiego miejsca Kamila. Wzrokiem błądzisz szukając sylwetki brata. Po chwili dostrzegasz go, gdy gratuluje Niemcowi. Trochę czasu mija zanim spoglądasz na tabelę wyników. Oczy ci się świecą, gdy dostrzegasz jedynkę przy nazwisku Wellingera. Idziesz odszukać skoczka by złożyć mu gratulacje. Twoje plany ulegają zmianie, kiedy dostrzegasz go udzielającego wywiadu. Postanawiasz iść do Kamila i jemu też pogratulować, ale widzisz go w towarzystwie pana Kurzajewskiego i odpuszczać. W spokoju czekasz na koniec wywiadu, któregoś ze skoczka. Gdy tak się dzieje nie dane jest ci do nich podejść, ponieważ zostali wywołani na dekoracje. Ze skupieniem oglądasz jak Michael wskakuje na najniższy stopień podium, a po nim Kamil. W końcu dostrzegasz Andreasa wskakującego na najwyższy stopień podium. Po ceremonii patrzysz na brata, który wręcza Ewie bukiet kwiatów, a następnie ją całuje. Uśmiechasz się widząc ten obrazek, a następnie spoglądasz w bok i dostrzegasz, że Wellinger patrzy się w twoją stronę. Uśmiechasz się do niego i czujesz jak serce bije ci coraz mocniej, gdy skoczek zmniejsza między wami odległość.

- Hej!- wita się z tobą i posyła ci swój najpiękniejszy uśmiech (tak przynajmniej twierdzisz)

- Cześć!- odpowiadasz patrząc na niego

- Co tam u ciebie?- pyta jak gdyby nic. Spoglądasz na niego jak na przybysza z innej planety, który pyta o drogę na Marsa

- Wszystko dobrze. –wydukujesz po chwili

- To dobrze!- mówi i uśmiecha się jeszcze szerzej, powodując coraz większe zdziwienie na twojej twarzy. Podchodzi do ciebie i zaczyna rozmowę, która jest kompletnie bez ładu i składu.- Może miałabyś ochotę na gorącą czekoladę, jak już będziemy w Zakopanem?- pyta niespodziewanie, a ty uśmiechasz się nieznacznie

- Może bym miała.

- To do Zakopanego!- mówi odchodząc

- Andi!- krzyczysz jeszcze do niego, na co on odwraca pytająco głowę- Gratulacje!- uśmiechasz się do niego promiennie, a on robi coś o czym nigdy nie pomyślałaś, że się spełni. Podchodzi do ciebie zamykając cię w szczelnym uścisku, szepcząc ciche ‘Dziękuję’. Serce ci wali jak oszalałe, a policzki robią się całe czerwone. O nogach już nie wspominając, które są jak z waty.

- Proszę.- wręcza ci bukiet kwiatów z dekoracji, a ty całujesz go w policzek. I dopiero po chwili orientujesz się co zrobiłaś.

ZAKOPANE- 18.01.2014 r.

Chociaż Polska zajęła miejsce tuż za podium w dzisiejszym konkursie drużynowym nie jest ci smutno. Oczywiście liczyłaś na miejsce w pierwszej trójce, podobnie jak chłopaki, ale uważasz, że czwarte miejsce nie jest takie złe.

- Chłopaki! Zawsze mogło być gorzej!- stwierdzasz- Mogliście przecież wcale nie awansować do drugiej serii!- dodajesz po chwili, na co chłopaki patrzą na ciebie z politowaniem. Wzdychasz bezradnie i udajesz się w kierunku domku reprezentacji Polski. Stajesz koło Łukasza Gębali, który po chwili zaczyna z tobą rozmowę. Po paru minutach zostaje wezwany przez krótkofalówkę, a ty zostajesz sama przed domkiem. I jak się chwilę później orientujesz musisz go pilnować, ponieważ w środku nikogo nie ma. Wzdychasz bezradnie i opierasz się łokciami o belkę, znajdującą się przy schodkach od domku.

Stałaś koło automatu i zastanawiałaś się co wybrać. Już miałaś wrzucić monetę, kiedy ktoś cię ubiegł.

- Nawet tego nie rób! To ja cię zaprosiłem na gorącą czekoladę, więc nie wypada, żebyś płaciła za siebie!- usłyszałaś ten znany ci głos- Choć może inaczej ta czekolada miała wyglądać.- powiedział podając ci kubek z parującą cieczą, nieco się krzywiąc.

- Gorąca czekolada z automatu pod skocznią w towarzystwie skoczka niemieckiego to jest coś.- zaśmiałaś się popijając owy trunek. Słyszałaś jak skoczek śmieje się razem z tobą.

- Ale na serio. Nie o takie spotkanie mi chodziło.- usłyszałaś po chwili i znieruchomiałaś. Spojrzałaś na Niemca pytająco, a on puścił ci oczko, po czym upił resztę ciepłej cieczy z kubka i wyrzucił go do kosza.

- Jesteś niemożliwy!- stwierdziłaś kręcąc głową z rozbawieniem

- I mega przystojny.- powiedział dumnie wypinając pierś do przodu. Pech chciał, że akurat w tym momencie piłaś swoją czekoladę i usłyszawszy słowa szatyna zachłysnęłaś się.

- Możesz więcej nie gadać takich bzdur?! Przez ciebie o mało co się nie zakrztusiłam!- powiedziałaś z udawaną złością i odeszłaś zostawiając zaskoczonego skoczka samego. Punkt dla mnie Wellinger!- pomyślałaś

Z twoich wspomnień sprzed pierwszej serii dzisiejszego konkursu wyrywa cię głos Żyły.

- A co ty tak stoisz Mirka?

- Chałupy wam pilnuję!- odpowiadasz wystawiając złotoustemu język

- To dobrze! Mam tam swojego fona. Nowego! I jakbym go zgubił to Justyna by mi chyba głowę urwała. Kupiła mi go pod choinkę, twierdząc, że mój wcześniejszy telefon to stary grat.- mówi z zadowoleniem- Chociaż jo nie wim co jej się nie podobało w tamtym telefonie. Chodził dobrze, długo bateria trzymała, a uwierz mi, że jak się Justyś rozgada to mogła by godać i godać w kółko o tym samym.

- Tak jak ty.- wtrąciłaś

- Ja wcale nie godom o tym samym!

- Godosz, godosz!- powiedziałaś naśladując Piotrka i jego góralską mowę, śmiejąc się

- Może byście ciszej byli!- krzyknął Żyła do niemieckich skoczków, który wesoło rozmawiali idąc w stronę swojego domku- Nie każdy musi wiedzieć, żeście drugie miejsce zajęli! Ale my wam jeszcze pokażemy, że z nami się nie zadziera!- z każdym kolejnym słowem Piotrka miałaś ochotę wybuchnąć śmiechem. Zdezorientowani skoczkowie z Niemiec stali wpatrując się w Wiewióra, który z zawziętą miną patrzył na nich.

- Spoko! Napijemy się z tobą wódki! Tylko później bo teraz konferencję mamy!- odezwał się Wank, a ty czułaś, że jak zaraz stąd nie pójdą to nie wytrzymasz, żeby się nie roześmiać. Na całe szczęście chłopaki odeszli. Kątem oka spojrzałaś na Wellingera, który uśmiechnął się do ciebie.

- Co on powiedział?

- Trza się było niemieckiego uczyć w szkole, a nie chodzić na wagary to byś wiedział.- powiedziałaś wybuchając śmiechem

ZAKOPANE- 19.01.2014 r.

Tak oto nadszedł ostatni dzień Pucharu Świata w skokach narciarskich w Polsce. Z godziny na godzinę aura na skoczni, jak i w całym Zakopanem pogarszała się. Deszcz ze śniegiem coraz bardziej utrudniał przeprowadzenie- i tak już strasznie opóźnionej- pierwszej serii. Niektórzy zawodnicy z czołowej dziesiątki lądowali poza drugą serią konkursową. Masz nadzieję, że to nie spotka zarówno Andreasa jak i Kamila. Jak bardzo się mylisz, gdy na telebimie widzisz Niemca lądującego na 104  metrze. Zaniemawiasz i zasłaniasz dłonią usta. Widząc rozgoryczonego skoczka chcesz do niego podejść, jednak słyszysz od Kacpra Skrobota, że Wellinger oraz Diethart będą powtarzać swoje skoki, więc odpuszczasz. Mija z dwadzieścia minut, gdy konkurs zostaje wznowiony. Skoki oddają Bardal, Prevc, Schlierenzauer i Stoch. Widzisz jak Kamilem buja w powietrzu i prawie zamierasz, gdy widzisz to fatalne lądowanie. Oddychasz z ulgą, gdy brat bezpiecznie dojeżdża do band. Na górze skoczni Diethart ponownie zostaje zdjęty z belki, a ty już powoli tracisz cierpliwość. Odwracasz się do Krzyśka i ucinacie sobie krótką pogawędkę, czym przegapiacie skok zwycięscy turnieju czterech skoczni. Tym razem nie rozmawiasz już z Miętusem, a wpatrujesz się w telebim, na którym widzisz Andiego oddającego skok. Kręcisz bezradnie głową widząc jak ląduje na buli. Wkurza cię komentarz Skrobota i wracasz pod domek reprezentacji Polski. Kątem oka dostrzegasz idącego Niemca i nie wiele myśląc podchodzisz do niego.

- Andreas czekaj!- wołasz, gdy skoczek omija cię bez słowa

- Daj mi spokój!- krzyczy, nawet nie odwracając głowy. Stoisz w tym samym miejscu nie ruszając się. Jest ci bardzo przykro i smutno bo zupełnie nie spodziewałaś się takiej reakcji ze strony skoczka.

Czwarte wspomnienie składam na wasze ręce :) Liczę na waszą opinię co do jakości rozdziału :D

Wasza Miris <3