Wspomnienie trzynaste

ZĄB- 18.01.2015 r.

Nie możesz uwierzyć w to co widzisz. Przed tobą w salonie stoi dwójka obcych ludzi i chłopak, którego znasz. Spoglądasz na niego i widzisz jego pełen niepokoju wzrok. Przez myśl ci nawet nie przeszło, że twoi biologiczni rodzice to ojcowie jednego z kolegów Kamila. Czujesz, że jeśli zaraz nie usiądziesz to twoje nogi odmówią posłuszeństwa. Twoi biologiczni rodzice widząc jak siadasz na kanapie, robią to samo. Państwo Stoch w tej chwili informują, że pójdą do kuchni, abyście mogli na spokojnie porozmawiać. To samo czyni Kamil, który przed opuszczeniem pomieszczenia posyła ci ciepły, pokrzepiający uśmiech. Rozglądasz się po salonie i dostrzegasz, że skoczek nadal stoi w tym samym miejscu. Cisza jaka w obecnej chwili panuje w czterech ścianach jest nie do zniesienia. Dlatego postanawiasz ją przerwać.

-  Dlaczego mnie oddaliście?- pytasz wprost, a oni patrzą na ciebie zdziwieni

- Nigdy nikomu cię nie oddaliśmy.- odpowiada kobieta, na oko koło czterdziestki. Jakoś nie możesz w to uwierzyć. Jednak to co po chwili słyszysz z jej ust, wprawia cię w totalne osłupienie.- Zostałaś porwana.

- Słucham?- nie wierzysz własnym uszom- O czym, wy w ogóle mówicie?

- Porywacze pomylili cię z córką jakiegoś biznesmena, którego żona rodziła w tym samym dniu co ja.

- Co?!- twoje zdziwienie w tej chwili sięga zenitu

- Dziewiętnastego maja 1997 roku przyszłaś na świat w szpitalu w Halle.- zaczyna- Z racji tego, że byłaś wcześniakiem, nie mogłam zabrać cię od razu do domu. Musiałam poczekać aż  nabierzesz na wadze i zaczniesz sama oddychać. Jak każdego dnia przyszłam z rana do szpitala, aby móc przesiedzieć z tobą cały dzień. Tamtego dnia dwudziestego piątego maja od rana było ciepło i słonecznie… Nic nie zapowiadało, takiej katastrofy. Nie wiedziałam, że poprzedniego dnia wieczorem widziałam cię po raz ostatni.

-Aż do teraz.-wtrąca jej mąż

 - Sala dla noworodków, drugi inkubator od okna. Gdy weszłam do pomieszczenia i nie zobaczyłam cię w nim, pomyślałam, że zabrali cię na jakieś badania. Poszłam spytać pielęgniarki jak długo to potrwa, lecz zamiast niej zobaczyłam ordynatora. Który oznajmił mi, że w nocy doszło do porwania.- zawiesza swój głos, a łzy płyną po jej policzkach

- Szukaliśmy cię latami. Niestety z roku na rok było coraz gorzej. W strzelaninie z policjantami zginęli dwaj porywacze, którzy cię uprowadzili.- zaczyna mąż kobiety- Pewnego wieczoru oglądaliśmy z żoną filmiki z dawnych lat i natrafiliśmy na jeden z mistrzostw świata we Włoszech. Tańczyliście cię na nim do jakiejś piosenki. Amina od razu rozpoznała w tobie naszą córkę.

- Jesteś taka podobna do mnie, gdy byłam młoda. Gdy cię tylko zobaczyłam na tym filmiku… wiedziałam, że to ty.- odzywa cię

- Wynajęliśmy detektywa, który tylko potwierdził nasze przypuszczenia. Z pomocą Andreasa skontaktowaliśmy się z państwem Stoch i umówiliśmy się z nimi, aby wyjaśnić im całą sytuację.

- Od kiedy wiedzieliście?- pytasz, wycierając łzy spływające po policzkach

- Pamiętasz naszą krótką rozmowę podczas letniego grand prix w Wiśle?- pyta, a ty spoglądasz na milczącego do tej pory Andreasa. Kiwasz głową, mając przed oczami obraz waszej krótkiej pogawędki.- Chciałem ci wtedy powiedzieć prawdę, ale nie miałem stuprocentowej pewności. Musiałem zaczekać co powie detektyw. Jednak ja już wtedy wiedziałem, że to wszystko prawda. Że to ty jesteś moją zaginioną…- urywa głos patrząc wprost na ciebie- … siostrą..- kończy, a na jego skupionej i jakby nieobecnej twarzy, pojawia się mały, niemal niewidoczny uśmiech

- Miranda, wiemy, że to dla ciebie nowa sytuacja. To państwa Stochów traktujesz jako swoich rodziców. Jest to kompletnie zrozumiałe. I dlatego nie chcemy na ciebie bardzo naciskać. Jednak mamy do ciebie prośbę.- zwraca się do ciebie, a po chwili spogląda na męża- Enno…

- Przyjedź do nas na parę dni.- wyznaje, a ty dziwisz się- Chcielibyśmy cię poznać. Teraz masz szkołę i pewnie nie możesz pozwolić sobie na takie wyjazdy,  zresztą nie chcemy żebyś przez to zaniedbywała szkołę. Dlatego przyjedź w ferie.

- Nasze drzwi są zawsze otwarte dla ciebie. Dom rodziny Wank należy także do ciebie.

~~~…~~~

- Widziałam cię dzisiaj w ‘Hyrnym’.- mówisz siedząc na łóżku w swoim pokoju i spoglądając na chłopaka, a na jego czole pojawia się zmarszczka- Z początku myślałam, że się przewidziałam, ale jednak nie.- uśmiechasz się lekko, co skoczek momentalnie odwzajemnia- Wiesz… nigdy bym nie pomyślała, że coś takiego może mnie spotkać. Myślałam, że takie rzeczy dzieją się tylko w filmach.

- Wiesz co poczułem jak rodzice powiedzieli mi, że ktoś cię zabrał?- pyta patrząc ci w oczy- Miałem dziewięć lat kiedy się urodziłaś i jak mi rodzice powiedzieli prawdę co się stało, to poczułem wielki żal do, co jest tam w górze. Tydzień po mojej pierwszej komunii świętej pozwolił, aby mi cię zabrali.- mówi, a jego głos zaczyna drżeć- Tak bardzo chciałem ucałować cię w główkę czy nawet poczuć jak twoja mała dłoń, ściska mnie za palec.- stwierdza nieznacznie podnosząc kąciku ust- Nie umiałem sobie z tym poradzić. Przysiągłem wtedy, że będę z całych sił trenował, żebyś była dumna ze swojego starszego brata… jak cię odnajdziemy.- czujesz jak po twoich policzkach spływa coraz więcej łez- Nie płacz Miranda.- prosi, ocierając z twoich policzków łzy- Nie powiedziałem ci tego, po to żebyś płakała. Chciałem tylko żebyś wiedziała, jaka byłaś dla mnie ważna. I nadal jesteś.- kończy spoglądając na twoją zapłakaną twarz

- Dajcie mi trochę czasu. Muszę to wszystko sobie na spokojnie przemyśleć.- odzywasz się- Jeszcze nie przystosowałam się z myślą, że gdzieś w innym kraju jest dom, który zwie się moim rodzinnym miejsce, a  którego nigdy na oczy nie widziałam.- kończysz, a Andreas jedynie kiwa głową w geście zrozumienia

ZAKOPANE- 19.01.2015 r.

Od rana spędzasz miło czas z szatynką. Wiesz o czym się wczoraj dowiedziała i nie chcesz na nią naciskać. Jeśli sama będzie chciała ci powiedzieć to na pewno wcześniej, czy później to zrobi. Z racji tego, że Miranda nie poszła dzisiaj do szkoły całe przedpołudnie spędziliście u niej w domu. Poznałeś miejsce w którym się wychowała i spędziła dziecięce lata swojego życia.

- O! Spójrz…- wskazała ręką Stochówna, którą niedawno udało ci się namówić do wyjścia na świeże powietrze- Na tej górce Kamil razem z kolegami wybudował swoją pierwszą skocznię na której uczył się skakać. A w późniejszym czasie i ja.- odpowiada lekko zawstydzona, a ty nie wierzysz własnym uszom. Mirka kiedyś skakał?! Patrzysz na nią z szeroko otwartymi oczami i niemal dusisz się ze śmiechu.- To nie jest śmieszne!- kulturalnie zwraca ci uwagę- Jakbyś miał brata, który w kółko o tym mówi, to też chciałbyś spróbować.

- Niestety nie mam.- stwierdzasz- Mam za to dwie starsze siostry. Które momentami są strasznie wkurzające.- mówisz, na co szatynka przewraca oczami

- Ale i tak je kochasz.- stwierdza z uśmiechem, a ty z rezygnacją kiwasz twierdząco głową- Ja za Kamila oddałabym życie.- dodaje po chwili

- A za Wanka?- pytasz, a dziewczyna patrzy zdziwiona

- Co? Skąd wiesz, że…

- Andreas wyznał mi prawdę w przed dzień kwalifikacji do konkursu indywidualnego w Zakopanem.- odpowiadasz zgodnie z prawdą

- Nie wiem.- odpowiada po namyśle- To wszystko zdarzyło się tak nagle. To pojawienie się moich rodziców biologicznych i Andreasa skomplikowało się. Oni chcą, żebym do nich pojechała.

- Na stałe?

- Na parę dni.- odpowiada- Chcą mnie lepiej poznać. Andi… Ja nie wiem co mam zrobić.- szepcze, a ty przytulasz ją do siebie- Kocham tatę Bronka i mamę Krysię z całego serca. Jednak…z drugiej strony chciałabym bliżej poznać moją drugą rodzinę, ale…

-Ale boisz się, że państwo Stoch i Kamil będą mieli o to do ciebie żal?- przerywasz jej, wchodząc w słowo. Miranda kiwa twierdząco głową.- Miri…- mówisz, dotykając dłońmi policzków dziewczyny i ocierasz pojedynczą łzę spływającą po jej policzku- … ty mój głuptasie. To zrozumiałe, że nie chcesz sprawić im przykrości, ale ani Kamil ani twoi rodzice na pewno nie będą mieli do ciebie pretensji o to, że będziesz chciała lepiej poznać swoich biologicznych rodziców.- twierdzisz i dajesz szatynce całusa

Z góry przepraszam, że tak długo nie dodałam rozdziału. Miał być w tamten weekend, ale komputer mi się popsuł i wszystko mi się wykasowało :( Miałam dwa rozdziały do przodu napisane, a tu taki pech... Dobrze, że zdjęcia zgrałam na płytkę i chociaż ich nie utraciłam :D

Muszę was poinformować, że powoli zbliżamy się do teraźniejszości historii! Te rozdziały do tej pory to przecież tylko wspomnienia...  Czekam na wasze komentarze i opinie, które są dla mnie niezwykle ważne i dodają mi dużo pozytywnej energii i wielkiego kopa do pisania dalszych rozdziałów :))) Buziaki ;*

Wasza Miris <3